رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
سرباز نه، این برادران سردارند
پس این شهدا هنوز لشکر دارند
«اَلا یا اَیها السّاقی اَدِر کأسا و ناوِلها»
که درد عشق را هرگز نمی‌‌فهمند عاقل‌ها
آهسته می‌آید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیه‌ام... بال و پرم آنجاست
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
ماه غریب جادّه‌ها، همسفر نداشت
شب در نگاه ماه، امید سحر نداشت
دلم می‌خواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
از دید ما هر چند مشتی استخوان هستید
خونید و در رگ‌های این دنیا روان هستید
