رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
غم از دیار غم‌زده عزم سفر نداشت
شد آسمان یتیم که دیگر قمر نداشت
کشتی باورمان نوح ندارد بی‌تو
زندگی نیز دگر روح ندارد بی‌تو
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
یک روز به هیأت سحر می‌آید
با سوز دل و دیدهٔ تر می‌آید
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
آن روز کاظمین چو بازار شام شد
دنیا برای بار نهم بی‌امام شد
