ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
برده‌ست تا دیار گرفتارها مرا
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
