رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
تو قلّه‌نشین بام خوبی‌هایی
تنها نه نشان که نام خوبی‌هایی
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
فریاد اگرچه در تو پنهان بوده‌ست
خورشید تکلّمت فروزان بوده‌ست
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
