ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
