خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
