خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
