رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
کلامش سنگ‌ها را نرم می‌کرد
دلِ افسردگان را گرم می‌کرد
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
