کمر بر استقامت بسته زینب
که یکدم هم ز پا ننشسته زینب
نوزده سال مثل برق گذشت
نوزده سال از نیامدنت
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
بیا که آینۀ روزگار زنگاریست
بیا که زخمِزبانهای دوستان، کاریست
تا برویم ریشهای چون تاک میخواهم که هست
نور میخواهم که هستی خاک میخواهم که هست
بیاور با خودت نور خدا را
تجلیهای مصباح الهدی را
میان خاک سر از آسمان در آوردیم
چقدر قمری بیآشیان در آوردیم
این سواران کیستند انگار سر میآورند
از بیابانِ بلا، گویا خبر میآورند
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی