قد برافرازید! یک عالم شقاوت پیش روست
پرده بردارید! صد آیینه حیرت پیش روست
آن عاشقِ بزرگ چو پا در رکاب کرد
جز حق هرآن‌چه ماند به خاطر جواب کرد
ای در منای عشق خدا جان‌فدا حسین
در پیکر مبارزه خون خدا حسین
ای سفیر صبح! نور از لامکان آورده‌ای
بر حصار شب دمی آتشفشان آورده‌ای
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
به میدان می‌برم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کم‌کم خنجر خود را
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
