چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
هر زمانی که شهیدی به وطن می‌آید
گل پرپر شده در خاطر من می‌آید
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
