چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
کجاست زنده‌دلی، کاملی، مسیح‌دمی
که فیض صحبتش از دل بَرَد غبارِ غمی
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
بر دامن او، گردِ مدارا ننشست
سقّا، نفسی ز کار خود وا ننشست
