تا نگردیده‌ست خورشید قیامت آشکار
مشتِ آبی زن به روی خود، ز چشمِ اشک‌بار
با ریگ‌های رهگذر باد
در خیمه‌های خسته بخوانید
کمر بر استقامت بسته زینب
که یک‌دم هم ز پا ننشسته زینب
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
نوای کاروانت را شنیدم
دوباره سوی تو با سر دویدم
ای هزار آینه حیران تو یا ثارالله
صبح سر زد ز گریبان تو یا ثارالله
آن که نوشید می از جام بلا کیست؟ حسین
آن که کوشید به یاری خدا کیست؟ حسین
بیاور با خودت نور خدا را
تجلی‌های مصباح الهدی را
امیر قافلۀ دشت کربلاست حسین
به راه بادیۀ عشق، آشناست حسین
نازم آن زنده شهیدی که برِ داور خویش
سازد از خونِ گلو تاج و نهد بر سر خویش
