ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
مرا از حلقۀ غمها رها کن
مرا از بند ماتمها رها کن
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
هنوز ماتم زنهای خونجگر شده را
هنوز داغ پدرهای بیپسر شده را
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
زمین از برگ، برگ از باد، باد از رود، رود از ماه
روایت کردهاند اردیبهشتی میرسد از راه
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
ما را نمانده است دگر وقت گفتگو
تا درد خویش با تو بگوییم موبهمو
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده