بادها عطر خوش سیب تنش را بردند
سوختند و خبر سوختنش را بردند
چشمهایت روضه خوانی میکند
اشکها را ساربانی میکند
او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
این جشنها برای من آقا نمیشود
شب با چراغ عاریه فردا نمیشود!
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
جايی برای كوثر و زمزم درست كن
اسما برای فاطمه مرهم درست كن
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
یک عمر در حوالی غربت مقیم بود
آن سیدی که سفرهٔ دستش کریم بود
خورشید بود و جانب مغرب روانه شد
چون قطره بود و غرق شد و بیکرانه شد