سپیداران نشانی سرخ دارند
همیشه آرمانی سرخ دارند
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
بیا ای دل از اینجا پر بگیریم
ره کاشانۀ دیگر بگیریم
به غیر از یک دل پرپر ندارند
به جز یک مشت خاکستر ندارند
در این سیلی پیامی آشکار است
که ما را باز با این قوم کار است
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
تن فرزند بهر مادر آمد
اگر او رفت با پا، با سر آمد
گل اشکم شبی وا می‌شد ای کاش
همه دردم مداوا می‌شد ای کاش
طلوع ناگهان‌ها، زیر آوار
غروب قهرمان‌ها، زیر آوار
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
