می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود
