من، دیده جز به سوی برادر، نداشتم
آیینه جر حسین، برابر نداشتم
مسلم که از حسین سلام مکرّرش
باید که خواند حضرت عبّاس دیگرش
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
قامت کمان کند که دو تا تیر آخرش
یک‌دم سپر شوند برای برادرش
کارش میان معرکه بالا گرفته بود
شمشیر را به شیوهٔ مولا گرفته بود
