در عصر نقاب‌های رنگی
در دورۀ خنده‌های بی‌رنگ
با دشمن خویش روبه‌رو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
می‌رسد پروانه‌وار آتش‌به‌جانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
آیینه شده‌ست دم به دم حیرتی‌ات
گشته سپر حسین، خوش غیرتی‌ات
اینان که به شوق تو به‌راه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند
هرچند حال و روز زمین و زمان بَد است
یک قطعه از بهشت در آغوش مشهد است
