ایمان که به مرزِ بی‌نهایت برسد
هر لحظه به صاحبش عنایت برسد
با دشمن خویش روبه‌رو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
در لشکر تو قحطیِ ایمان شده بود
دین دادن و زر گرفتن آسان شده بود
در مأذنه گلبانگ اذان پیدا شد
آثار بهار بی‌خزان پیدا شد
دیدی که چگونه من شهید تو شدم
هنگام نماز، رو سفید تو شدم
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
آیینه شده‌ست دم به دم حیرتی‌ات
گشته سپر حسین، خوش غیرتی‌ات
بودند دو تن، به جان و دل دشمنِ تو
دادند به هم دست، پیِ کشتن تو
از اشک، نگاه لاله‌گونی دارد
داغ از همه لاله‌ها فزونی دارد
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلوم‌تر از امام عاشورا بود
فریاد اگرچه در تو پنهان بوده‌ست
خورشید تکلّمت فروزان بوده‌ست
آن لاله که عشق و خون بهارش بودند
گل‌های مدینه داغ‌دارش بودند
باید گلِ سرزمین ادراک شدن
از خاک برآمدن به افلاک شدن
هرکس که دلش به آسمان پیوسته‌ست
از کوچکی دغدغه‌ها وارسته‌ست
می‌جویی اگر رسم جوانمردان را
بشنو ز امام، سیرت آنان را
در وادی خیر، قصد تقصیر مکن
این مرحله را پی به تدابیر مکن
چشمت به پرنده‌ها بهاری بخشید
شورِ دل تازه‌ای، قراری بخشید
در عمر دو روزه خوب‌رویی بهتر
گر راحت خویش را نجویی بهتر
