رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم

ایوب پرندآور

دوبیتی‌‏های نیلی رباعی‏‌های کبود

رباعی

آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست

سیدحسین موحدبلخی

آینه گردانی

رباعی

هستی، همه سر در قدم فاطمه است
آفاق، رهین کرَم فاطمه است

محمدجواد غفورزاده

یاس یاسین

رباعی

در عشق، رواست جان‌نثاری کردن
حق را باید، همیشه یاری کردن

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

بی خون تو گل، رنگ بهاران نگرفت
این بادیه بوی سبزه‌زاران نگرفت

سیدحسن حسینی

سفرنامه گردباد

رباعی

اى جوهر عقل! عشق را مفهومی
هم‌چون شب قدر، قدر نامعلومی

سیدمهدی حسینی

رباعی

با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند

هادی فردوسی

حدیث حُسن

رباعی

هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید

هادی فردوسی

حدیث حُسن

رباعی

هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطر‌آگین است

هادی فردوسی

حدیث حُسن

رباعی

هی چشم به فردای زمین می‌دوزی
افتاد سرت به پای این پیروزی

فائزه زرافشان

رباعی

هر کس که ز دنیا طلبی دور شود
بیگانه ز تزویر و زر و زور شود

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

جانا به خدای کعبه رو باید کرد
با او همه وقت گفتگو باید کرد

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی