فائزه زرافشان

فائزه زرافشان متولد ۸ آبان ۱۳۶۵ و اهل میبد یزد است. وی مدرک کارشناسی فلسفه را از دانشگاه تهران و مدرک کارشناسی‌ارشد فلسفۀ تعلیم و تربیت را از دانشگاه تربیت مدرس اخذ کرده است. او از کودکی به سرودن شعر علاقه داشت و از اول دبیرستان با شرکت در جلسات ادبی انجمن اسلامی میبد با فضای شعر آشنا شد. زرافشان از احمدرضا اخوّت و زکریا اخلاقی به‌عنوان اساتید خود یاد می‌کند. مجموعه شعری از غزل‌های آیینی این شاعر با نام «آشیان آسمان» به چاپ رسیده است.

فائزه زرافشان

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله! خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟ میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد

یکایک سر شکست آن روز اما عهد و پیمان نه غم دین بود در اندیشۀ مردم، غم نان نه

ما ز سیر و دور گردون از خدا غافل شدیم ما ز آب، از گردش این آسیا غافل شدیم...

آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود

به گونۀ ماه نامت زبانزد آسمان‌ها بود

عاشق آن صخره‌هایم، ماه را هم دوست دارم کفش‌هایم کو؟ که من این راه را هم دوست دارم

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پاییز! نصرالله!
خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر داری که با این دل، دل عاشق چه‌ها کردی؟
میان بُهتِ اندوه فراوانت رها کردی

سبکبال بر موجی از مه، به قاف تماشا رسیدند
به صبحِ تشرف به خورشید، به دیدار فردا رسیدند

کاش بیدار شوم، آمده باشی به خراسان
بعدِ کرمان و بشاگرد و گلستان و لرستان

پیِ خورشید، شب تا صبح، در سوزِ مِه و باران
به گریه تاختیم از غرب تا شرق ارسباران

دلا ز معرکه محنت و بلا مگریز
چو گردباد به هم پیچ و چون صبا مگریز

عکس روی تو چو در آینۀ جام افتاد
عارف از خندۀ می در طمع خام افتاد

یکایک سر شکست آن روز اما عهد و پیمان نه
غم دین بود در اندیشۀ مردم، غم نان نه

ما ز سیر و دور گردون از خدا غافل شدیم
ما ز آب، از گردش این آسیا غافل شدیم...

آمد عروس حجلۀ خورشید در شهود
در کوچه‌ای نشست که سر منزل تو بود

به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود

عاشق آن صخره‌هایم، ماه را هم دوست دارم
کفش‌هایم کو؟ که من این راه را هم دوست دارم