رباعی | شعر هیأت

رباعی در لغت به معنای «چهارتایی» است و در اصطلاح به شعری می‌گویند که چهار مصراع دارد و مصراع‌های اول، دوم و چهارم آن هم‌قافیه است. وزن معروف این قالب یعنی «مفعول مفاعیلُ‌ مفاعیلن فع» با ذکر «لا حول و لا قوة الا بالله» مطابق است.
در اکثر رباعی‌های موفق، مصراع چهارم برجسته‏‌تر از سه مصراع قبل است و در حقيقت سه مصراع اول، به نوعى زمينه‌‏اى ذهنى براى تکمیل مفهوم مصراع چهارم را فراهم مى‏کنند. رباعی از پرکاربردترین قالب‌های شعر فارسی محسوب می‌شود و بعضی از شاعران بزرگ نظیر خیام نیشابوری و ابوسعید ابوالخیر تنها در این قالب به سرودن پرداخته‌اند.

تا کی به خروش و خشم، کاری کردن؟
مانند سپند بی‌قراری کردن؟

علی‌اصغر دلیلی‌صالح

حدیث حُسن

رباعی

قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست

محمدجواد غفورزاده

شکوفه‌های وحی

رباعی

دنیا، ز ستاره، سبحه گر بردارد
حاشا که فضائل تو را بشمارد

میثم مؤمنی‌نژاد

رباعی

تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشه‌‌وری نشانۀ ایمان است

خدابخش صفادل

حدیث حُسن

رباعی

شب تا سحر از عشق خدا می‌سوزی
ای شمع! چقدر بی‌صدا می‌سوزی

عباس شاه‌زیدی

این شعر مرا کشت

رباعی

فرمود حسین:‌ جلوۀ لم یزلی
سالار شهیدِ شاهدان ازلی

محمدجواد غفورزاده

حدیث حُسن

رباعی

نور فلک از جبین تابندۀ اوست
سرداریِ کائنات زیبندۀ اوست

شیخ بهایی

فصل شکوه

رباعی

در دفتر عشق کز سخن سرشار است
هر چند، قصیده و غزل بسیار است

محمدجواد غفورزاده

ام‌البنین علیهاالسلام در آینۀ شعر

رباعی

گفتم که: دلت؟ گفت: لبالب ز امید
گفتم: سخنت؟ گفت: شعار توحید

سیدحسن حسینی

هم‌صدا با حلق اسماعیل

رباعی

ای دوست! سخاوت، آسمان‌پیوند است
این شاخۀ سبزِ باغِ بی‌مانند است

علی‌اصغر دلیلی‌صالح

حدیث حُسن

رباعی

اینان که به شوق تو به‌راه افتادند
دلسوختگان صحن گوهرشادند

نوید اطاعتی

رباعی

هفتاد و دو آیه تابناک افتاده‌ست
هفتاد و دو لاله سینه‌چاک افتاده‌ست

محمدجواد غفورزاده

سلام بر حسین

رباعی