فاطمه مادر حسین و حسن
گله کرد از وصال شیرازی
میزبان تو می‌شود ملکوت؟
یا ملائک در آستان تواند؟
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
علی بود و همراز او فاطمه
و گل‌های روییده در باغشان
کوه بودم، بلند و باعظمت
روی دامان دشت جایم بود
باز هم اربعین رسیده بیا
باز هم از تو بی‌خبر ماندم
کاروان رفت و اهلِ آبادی
اشک بودند و راه افتادند
زیر باران دوشنبه بعدازظهر
اتفاقی مقابلم رخ داد
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
ای شکوهت فراتر از باور
ای مقامت فراتر از ادراک
