فاطمه مادر حسین و حسن
گله کرد از وصال شیرازی
میزبان تو می‌شود ملکوت؟
یا ملائک در آستان تواند؟
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
علی بود و همراز او فاطمه
و گل‌های روییده در باغشان
آه ای شهر دوست‌داشتنی
کوچه پس کوچه‌های عطرآگین
کوه بودم، بلند و باعظمت
روی دامان دشت جایم بود
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
کاروان رفت و اهلِ آبادی
اشک بودند و راه افتادند
زیر باران دوشنبه بعدازظهر
اتفاقی مقابلم رخ داد
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
من به پابوسی تو آمده‌ام
شهر گلدسته‌های رنگارنگ
ای شکوهت فراتر از باور
ای مقامت فراتر از ادراک
