بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
عید آمده، هر کس پی کار خویش است
می‌نازد اگر غنی و گر درویش است
ای صبح که خورشید به شام تو گریست
آفاق به پاس احترام تو گریست
من در بر کشتی نجات آمده‌ام
در ساحل چشمۀ حیات آمده‌ام
افسوس که این فرصت کوتاه گذشت
عمر آمد از آن راه و از این راه گذشت
ماه رمضان دیده به ما دوخته است
ماهی که چراغ رحمت افروخته است
در شهر شلوغ، خلوتی پیدا کن
در خلوت خود قیامتی برپا کن
تا نام تو را دلم ترنّم کرده‌ست
با یاد تو، چون غنچه تبسّم کرده‌ست
از علم شود مرد خدا حق‌بین‌تر
عطر نفسش ز باغِ گل رنگین‌تر
آنان که به کار عشق، بودند استاد
کردند «ز دست دیده و دل فریاد»
با شمعِ گمان، به صبح ایمان نرسد
بی‌جوششِ جان، به کوی جانان نرسد
عید است و دلم خانۀ ویرانه بیا
این خانه تکاندیم ز بیگانه بیا
هر چند دعای عاشقان پر دارد
زیباییِ پرواز کبوتر دارد
سرچشمۀ فیض، آرزو کن به دعا
تحصیل امید و آبرو کن به دعا
این قلبِ به خون تپیده را دریابید
این جانِ به لب رسیده را دریابید
ای دوست ز رحمت، دلِ آگاهم ده
در ماه دعا سیرِ الی اللّهم ده
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گل‌افشان باشد
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
