جانان همه رفتند، چرا جان نرود؟
این آیه به روی دستِ قرآن نرود؟
چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
سرسبزی ما از چمن عاشوراست
در نای شهیدان، سخن عاشوراست
ای تیر مرا به آرزویم برسان
یعنی به برادر و عمویم برسان
از لشکر کوفه این خبر می‌آید
زخم است و دوباره بر جگر می‌آید
یک بار رسید و بار دیگر نرسید
پرواز چنین به بام باور نرسید
با گام تو راه عشق، آغاز شود
شب با نفس سپیده دمساز شود
این‌گونه که با عشق رفاقت دارد
هر لحظه لیاقت شهادت دارد
حرف تو به شعر ناب پهلو زده است
آرامش تو به آب پهلو زده است
باید دل خود به عشق، پیوند زدن
دم از تو، تو ای خون خداوند! زدن
آن جمله چو بر زبان مولا جوشید
از نای زمانه نعرهٔ «لا» جوشید
در دشت بلا که خاک از خون تَر بود
یک باغ پر از شکوفهٔ پرپر بود
