با فرق شکسته، دل خون، چهرۀ زرد
از مسجد کوفه باز می‌گردد مرد
دلی برای سپردن به آن دیار نداشت
برای لحظۀ رفتن دلش قرار نداشت
رویش را قرص ماه باید بکشد
چشمانش را سیاه باید بکشد
رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
از بدر، از خیبر علی را می‌شناسند
یاران پیغمبر علی را می‌شناسند
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
