باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
خوشا آن غریبی که یارش تو باشی
قرار دل بیقرارش تو باشی
ای خوشهای ز خرمن فیضت تمام علم!
با منطق تو اوج گرفته مقام علم
کعبۀ اهل ولاست صحن و سرای رضا
شهر خراسان بُوَد کربوبلای رضا