چون غنچۀ گل، به خویش پیچید، علی
دامن ز سرای خاک، برچید علی
پر شور و شکوه، بهمنی تازه رسید
در جان وطن بهار امید دمید
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لبتشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییدهست
بر خاک پگاه کوچکی روییدهست
بیتابتر از جانِ پریشان در تب
بیخوابتر از گردش هذیان بر لب
محبوبۀ ذات پاک سرمد زهراست
جان دو جهان و جان احمد زهراست
تنها نه کسی تو را هماورد نبود
یک مردِ نبرد، یار و همدرد نبود
شعر از مه و مهرِ شبشکن باید گفت
از فاطمه و ابالحسن باید گفت
گهگاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده