پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
سجادۀ سبز من چمنزاران است
اشکم به زلالی همین باران است
هرکس بمیرد پیش‌تر از مرگ
دیگر خیالش از دمِ جان‌کندنش تخت است
مردم که شهامت تو را می‌دیدند
خورشید رشادت تو را می‌دیدند
اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!...
آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد
دریاب از این همه پراکندگی‌ام
عمری‌ست که شرمندۀ این بندگی‌ام
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
مادر سلام حال غریبت چگونه است؟
مادر بگو که رنج مصیبت چگونه است؟
کاش در باران سنگ فتنه بر دیوار و در
سینۀ آیینه را می‌شد سپر دیوار و در
این روزها پروندۀ اعمال ما هستند
شب‌نامه‌های روز و ماه و سال ما هستند
قلبی شکست و دور و برش را خدا گرفت
نقاره می‌زنند... مریضی شفا گرفت
