من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
میرسد پروانهوار آتشبهجانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
«بشنو از نی چون حکایت میکند»
شیعه را در خون روایت میکند
با حسرت و اشتیاق برمیخیزد
هر دستِ بریده، باغ برمیخیزد
برخیز اگر اهل غم و دردی تو
باید که به اصل خویش برگردی تو
بىسر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی