سرخیِ شمشیر و سرنیزه تماشایی نبود
شام غم‌های تو را لبخند فردایی نبود
مه و خورشید تابیده‌ست در دست
و صد دریا زلالی هست در دست
آن‌چه در سوگ تو اى پاک‌تر از پاک گذشت
نتوان گفت که هر لحظه چه غمناک گذشت
کسی مانند تو شب‌ها به قبرستان نمی‌آید
بدون چتر، تنها، موقع باران نمی‌آید
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
معنای شکوهِ در قیام است حبیب
پا منبری چند امام است حبیب
هر دم از دامن ره، نوسفری می‌آمد
ولی این بار دگرگون خبری می‌آمد
غمی ویران‌تر از بغض گلو افتاده در جانش
بزرگی که زبانزد بود دراین شهر ايمانش
