اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای این‌که نمیرد حیات، می‌مانی
می‌رسد پروانه‌وار آتش‌به‌جانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
او غربت آفتاب را حس می‌کرد
در حادثه، التهاب را حس می‌کرد
مهمان ضیافت خطر هیچ نداشت
آن‌گاه که می‌رفت سفر هیچ نداشت
خونین پَر و بالیم؛ خدایا! بپذیر
هرچند شکسته‌ایم، ما را بپذیر
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
به دست شعله‌های شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانه‌مسلک بودن خود را
با حسرت و اشتیاق برمی‌خیزد
هر دستِ بریده، باغ برمی‌خیزد
آیینه و آب، حاصل یاد شماست
آمیزۀ درد و داغ، همزاد شماست
