روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
کاش در باران سنگ فتنه بر دیوار و در
سینۀ آیینه را میشد سپر دیوار و در
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است