از کار تو تا که سر درآورد بهشت
خون از مژگان تر درآورد بهشت
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
تا گلو گریه کند، بُغض فراهم شده است
چشمها بس که مُطَهَّر شده، زمزم شده است
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
خدایا، تمام مرا میبرند
کجا میبرندم، کجا میبرند؟
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
کمتر کسیست در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
نتوان گفت که این قافله وا میماند
خسته و خُفته از این خیل جدا میماند
دوباره بوی خوش مشک ناب میآید
شمیم توست که با آب و تاب میآید
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی
گفتم چگونه از همه برتر بخوانمت
آمد ندا حبیبۀ داور بخوانمت