تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
میرسد پروانهوار آتشبهجانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
سال جدید زیر همین گنبد کبود
آغاز شد حکایتمان با یکی نبود
چشمهایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
با حسرت و اشتیاق برمیخیزد
هر دستِ بریده، باغ برمیخیزد