هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
به نام آنکه مستغنیست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»
آبی برای رفع عطش، در گلو نریخت
جان داد تشنهکام و به خاک آبرو نریخت
چه جانماز پی اعتكاف بر دارد
چه ذوالفقار به عزم مصاف بر دارد