در عصر نقابهای رنگی
در دورۀ خندههای بیرنگ
پشت سر مسافر ما گریه میکند
شهری که بر رسول خدا گریه میکند
ما خواندهایم قصۀ مردان ایل را
نامآورانِ شیردلِ بیبدیل را
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
گفتیم وقت شادی و وقت عزا، حسین
تنها دلیل گریه و لبخند ما حسین
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
دنیا به دور شهر تو دیوار بسته است
هر جمعه راه سمت تو انگار بسته است
کیسههای نان و خرما خواب راحت میکنند
دستهای پینهدارش استراحت میکنند