آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
تیر نگذاشت که یک جمله به آخر برسد
هیچکس حدس نمیزد که چنین سر برسد
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
همهٔ حیثیت عالم و آدم با توست
در فرات نفسم گام بزن، دم با توست
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟