صبحت به تن عاطفه جان خواهد داد
زیبایی عشق را نشان خواهد داد
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
طنین «آیۀ تطهیر» در صدایش بود
مدینه تشنۀ تکرار ربّنایش بود
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
آنسو نگران، نگاه پیغمبر بود
خورشید، رسول آه پیغمبر بود
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند