وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
امشب ز غم تو آسمان بیماه است
چشم و دل ما قرین اشک و آه است
چه رنجها که به پیشانی تو دیده نشد
که غم برای کسی جز تو آفریده نشد
حُسنِ یوسف رفتی اما یاسمن برگشتهای!
سرو سبزم از چه رو خونین کفن برگشتهای؟
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
برداشت به امیّد تو ساک سفرش را
ناگفتهترین خاطرۀ دور و برش را
اگرچه در شب دلتنگی من صبح آهی نیست
ولی تا کوچههای شرقی «العفو» راهی نیست
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد