«فاش می‌گویم و از گفتۀ خود دلشادم»
من غلام علی‌ام از دو جهان آزادم
درون سینۀ من سرزمینی رو به ویرانی‌ست
دلی دارم که «فِی قَعرِ السُّجُون» عمری‌ست زندانی‌ست
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
بهارِ آمدنت می‌برد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
چه بنویسم؟ که شعرم باب میلم در نمی‌آید
دلم می‌خواهد اما آه... از من برنمی‌آید
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با هم‌زبانش
زبان با نام زهرا خو گرفته‌ست
گل یاس آبرو از او گرفته‌ست
در مکتب عشق، آبرو‌داری کن
هر مؤمن رنج‌دیده را یاری کن
روز و شب در دل دریایى خود غم داریم
اشک، ارثى‌ست که از حضرت آدم داریم
شهر آینه‌دار می‌شود با یک گل
پروانه‌تبار می‌شود با یک گل
عهدی‌ست که بسته‌ایم، برمی‌خیزیم
با آن‌که شکسته‌ایم، برمی‌خیزیم
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید
هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطر‌آگین است
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
در جادۀ حق، زلال جان بس باشد
یک پرتو نور جاودان بس باشد
بی‌نور عبادت، دل ما دل نشود
باران امید و شوق، نازل نشود
