روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
ز رویت نه تنها جهان آفریدند
به دنبال تو کهکشان آفریدند...
آنجا که دلتنگی برای شهر بیمعناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند