آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
نگاهم در نگاه شب، طنینانداز غوغاییست
کمی آنسوتر از شبگریههایم صبح فرداییست
ببین که بیتو نماندم، نشد کناره بگیرم
نخواستم که بیفتد به کوره راه، مسیرم
شبی ابری شدم سجاده را با بغض وا کردم
به باران زلال چشمهایم اقتدا کردم
مردی که دلش به وسعت دریا بود
مظلومتر از امام عاشورا بود