به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
گر بر سر نفس خود امیری، مردی
ور بر دگری نکته نگیری، مردی
شرط محبت است بهجز غم نداشتن
آرام جان و خاطر خرم نداشتن
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم