به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
در محضر عشق امتحان میدادی
گویی که به خاک، آسمان میدادی
بهار آسمان چارمینی
غریب امّا، امامت را نگینی
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم
