تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
همین که بهتری الحمدلله
جدا از بستری، الحمدلله
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
شرط محبت است بهجز غم نداشتن
آرام جان و خاطر خرم نداشتن
کسی محبت خود یا که برملا نکند
و یا به طعنه و دشنام اعتنا نکند
الا ای چشمۀ نور خدا در خاکِ ظلمانی
زمین با نور اخلاق تو میگردد چراغانی
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
منظومهٔ دهر، نامرتب شده بود
هم روز رسیده بود هم شب شده بود
خانههای آن کسانی میخورد در، بیشتر
که به سائل میدهند از هرچه بهتر بیشتر