چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گلزخم هزار خنجر و حنجر تو
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
تا لوح فلق، نقش به نام تو گرفت
خورشید، فروغ از پیام تو گرفت
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند
