گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
ما خانه ز غیر دوست پیراستهایم
از یُمن غدیر محفل آراستهایم
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش